کد مطلب:1055 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:25

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا اين جهان نمي تواند مقصد نهايي انسان باشد؟

وجود استعدادهايي كه چيزي بيش از استعدادهايي است كه براي زندگي اين دنيا لازم است ، نشان مي دهد كه وجود انسان محدود به دنيا و مقصد نهايي او نيست و حيات او پس از مرگ پايان نمي پذيرد .
انسان براي زندگي در اين دنيا و حيات مادّي جز غريزه به استعدادي ديگر نياز ندارد ؛ همچنان كه حيوانات چنينند . همچنين ، براي اين زندگي ، به تفكّر ، تعقّل ، آزادي ، وجدان و . . . نياز ندارد . انسان در اين استعدادها اگر در جهت خدايي به كار گرفته شوند ، به رشد و تكامل مي رسند انسان كه به طور معمول بايد اين دنيا را ترك كند ، وجود همين استعدادها خود دليلي روشن بر وجود معاد و حيات اخروي است . براي روشن تر شدن مطلب اين تمثيل مناسب است : جنين در دوران حيات جنيني در رحم ، نيازي به دهان و اعضاي گوارشي و تنفسي و دست و پا ندارد حيات او در رحم از طريق جفت مادر تأمين مي شود . اين استعدادها در آن به كار مي روند . زندگي دنيايي نيز نسبت به زندگي اخروي چنين است با اين تفاوت كه در زندگي دنيايي ، انسان با اراده و اختيار ، به رشد و تكامل استعدادهاي خود دست مي زند و با ايمان به خدا و پيروي از تكاليف الهي ، كه همانا تنها راه رشد انسان است ، خود را براي زندگي در عالم آخرت آماده مي كند .
در قرآن كريم آمده است : « و انّ الاخرة لهي الحيوان لو كانوا يعلمون ؛ همانا آخرت زندگي واقعي است . اگر آنان مي دانستند . » بنابراين ، بايد به اين جهان به عنوان گذرگاه و محل عبور نگريست و همان گونه كه پل معبر جاي ايستادن نيست ، اين جهان نيز نبايد به عنوان جاي ايستادن مورد نظر انسان قرار گيرد .